O Scientiam Plusquam Humanam, Etsi Non Prorsus Diuinam.

Nos vero Islandi, quamuis vltimi et gelidum conclusi ad Arcton, longe alias Christianismi notas requirimis.

Nam et praceptum Dei habemus, vt quilibet proximum diligat velut seipsum. Iam nemo est, puto, qui seipsum non plus diligat, aut pluris faciat, quam canem. Quod si tantus esse debet proximi cuiuslibet fauor, tanta astimatio, tantus amor, quantus quaso erit in liberos? Quorum arctissimum amorem, praterquam quod ipsa parens natura nobis firmissime conciliauit, etiam Lex diuina curam summam in enutriendo habere iussit (Exo. 12. 24. Ephe. 6, 4.) vt scilicet sint in sancto coniugio, Ecclesia quadam seminaria, omnis pietatis et honestatis exercitia: Prout vates ille pulcherrime cecinit.

Vult Ecclesiolam quamlibet esse domum.

Item: Coniugium humana quadam est Academia vita.

Vt iam satis constet, apud Christianos longe pluris faciendos et curandos filios, quam canes: Et, si qui non aliter curent, Christianos non esse.

Sed et hic in prolem dulcissimam affectus naturalis in Ethnicis etiam satis aperte conspicitur: vt si quos hoc penitus exueris, eosdem etiam homines esse negaueris. Monstrant id matres Carthaginenses, cum tertio bello Punico adolescentes quique lectissimi obsides in Siciliam mitterentur, quos illa fletu et lamentatione miserabili ad naues comitata, et ex his quadam a filioram compleximus agre diuulsa, cum ventis pandi vela cernerent, nauesque e portu egredi, dolore stimulante, in subiectos fluctus dissiluere: Sabellico authore. Monstrat Ageus, qui nauem filij Thesei, cum velis atri coloris, ex Creta redeuntem cerneret, perijsse filium ratus, vitam in proximis vndis finiuit. Sabellic. lib. 3. cap. 4. Monstrat Gordianus senior, Africa proconsul, qui similiter, ob rumores de morte filij, vitam suspendio clausit. Campofulgos. lib. 5. cap. 7. Monstrant idem Iocasta Creontis filia, Auctolia Sinonis F. Anius Tuscorum Rex, Orodes Rex Parthorum, et alij numero innumero. De quibus vide stat. lib. 2. Plutarchum, et alios, &c. Huc illud. Amor descendit, &c. Adeo, vt videas non minus esse homini proprium, sobolem intime diligere, et summo amore prosequi, quam aut volare; vt si iam aliquando homines esse Islandos, nedum Christianos scriptores nostri fassi sint, hunc amorem et affectum in filios ijsdem, quantumuis inuiti et repugnantes, adscribant: sin minus, non modo hominis titulum et dignitatem illis detrahant, sed etiam infra bruta et quasuis bestias, qua ipsa, stimulante natura, maximo prolis sua et arctissimo amore tenentur, deprimant.

Non addam contra hoc impudens mendacium exempla etiam nostratium satis illustria: Tacebo leges nostras plagiarias ipsis Islandis antiquiores, quippe a Noruagis acceptas, qua exstant in codice legum nostrarum, titulo Mannhelge: cap. 5. Si quis hominem liberum (quemuis nedum filium) extraneis vendat, &c.

Iam vero si quis eo fortuna deueniat, vt proprium filium, siue incola, siue extranei alicuius potestati, vel fame vel extrema quacunque vrgente necessitate, aut periculo, permittat, ne familicum *media deficientem aspicere cogatur, canem vero in proprias dapes reseruet, Is minime dicendus est filium aquo aut inferiore loco habere quam canem, siue id faciant, Islandi, siue extranei quilibet.

Offenderant forte Germanorum vel Danorum nauta apud nos mendicos quosdam, liberis onustos, quorum hic maximus est numerus, qui iocando, vt sunt nugis scurrilibus addicti, dixerint: Da mihi aut vende hoc vel illud: Cumque rogarint extranei: Quid tu mihi vicissim? Responderint mendici. Habeo liberos 10. vel 14. dabo ex eis vnum vel plures, &c. Solet enim ista mendicorum colluuies istiusmodi scurriles dialogismos cum extraneis instituere. Quod si tum quispiam bonus vir, misertus stoliditatis et inopia mendicorum, vno illos filio leuauerit, eique propter Deum in alijs terris, aliquo tandem modo bene prospexerit, num mendicus, qui alioqui cum filio, fame et paupertate moriturus, filium miserenti permittit et committit, filium istum suum minoris facit quam canem? Prastitum est a multis tam Islandis quam extraneis huiusmodi beneuolentia et commiserationis opus: ex quibus fuit vir nobilissimus Accilius Iulius a serenissimo rege Dania olim missus ad Islandos, Anno Domini 1552. Qui vt audiui, 15. pueros pauperculos assumpsit et secum in Daniam auexit: Vbi postea ipsius beneficio singulos suo vita generi addictos, in viros bonos et frugi euasisse, mihi narratum est.

Quid si quis in extrema constitutus angustia, filium non modo vendat; sed si emptorem non habet, ipse mactet et comedat? Nota sunt huius rei exempla: Parentum videlicet inuitia crudelitatis in filios, stimulante non odio vel astorgia, sed ineuitabili necessitate compellente. Num quis inde vniuersale gentis alicuius conuicium exstruxerit? Legimus, in obsidione Samaria matres duas filios suos mactasse, et coctos comedisse: 4. Reg. C. 6. Legimus in obsidione Ierosolymitana, quam flebilis fuerit vox miserrima matris, filium misellum iam mactatura. Infans, ait, (referam enim Eusebij verba de hac re, etsi notissima, vt misera matris affectus appareat,) miselle et infelix, cuinam in hoc belli. famis, et seditionis tumultu, te commode reseruem? Si Romanorum subijciamur imperio, illic seruitutis iugo pressi, vitam infoeliciter exigemus. Sed seruitutum credo fames anteuertet. Accedit factiosorum pradonum turba, his vtrisque miserijs toleratu multo asperior. Age igitur mi gnate, sis matri cibus, sis pradonibus furia, sis communi hominum vita fabula, qua res vna ad Iudaorum calamitates deesse videtur. Qua cum dixisset, natum trucidat, assatumque dimidium mox comedit, dimidium reseruat &c. Eusebius libro 3. capite 6. Iam quis est, qui non credat misserrimam hanc matrem filium hunc suum, domini alicuius, si se obtulisset, apud quem credidisset seruatum iri, aut emptoris possessioni fuisse permissuram? Nota est fames, Calagurium, Hispania vrbem, olim a Cneio Pompeio obsessam opprimens (Val. libro septimo cap. 7.) cuius ciuibus, vxores et liberi in vsum estrema dapis conuersi sunt, quos profecto; pro cibarijs et alijs dapibus haud inuiti vendidissent. Nota est quoque fames, qua Anno Domini 851. (Vincent. libro 25. cap. 36.) Germaniam attriuit, vt etiam pater filium suum deuorare voluerit. Notum etiam est, post mortem Henrici septimi Imperat fame per triennium continuata, quomodo parentes liberos, vel liberi parentes deuorarint, et pracipue quidem in Polonia et Bohemia. Et ne exempla tantum antiqua petamus, accepimus tantam annona sauitiam, Anno 1586. et 1587. in Hungaria grassatam fuisse, vt quidam alimentorum inopia adacti immanissimo Christianorum hosti proprios liberos vendiderint, et in perpetuum seruitutis iugum manciparint: quidam paruulos suos, quos vlterius tolerare non sustinebant, crudeli misericordia in Danubium proiecisse, et, suffocasse dicantur. Sed, num hac et similia exempla quempiam eo insania adigent, vt dicat hanc vel illam nationem, liberos in escam propriam mactare *consuettisse, Turcis libenter vendere, aut aquis submergere et suffocare solitam esse?

Enter page number Go  Previous Next
Page 108 of 125
Words from 109890 to 110903 of 127955