SECTIO SEPTIMA.

Catulos suos et pueros aquo habent in precio:

Nisi quod a pauperioribus facilius impetrabis filium quam catulum, &c.

Quamuis principio huius commentarioli censuerim, Munsterum et alios magni nominis viros, in ijs, qua de Islandia scripta reliquerunt, esse a calumna nota liberandos: num tamen id hic, etiam a candidissimo et maxime sincero quocunque fieri possit, non satis video. Quid enim mouit tantos viros, vt Nautarum maleuolas nugas et mendacia secuti, tam atroci et contumelioso opprobrio gentem nostram diffamarent, commacularentque? Nihil profecto, nisi secura ridendi et contemnendi gentem pauperem et ignotam, licentia, et si qua sunt huic vicia confinia.

Caterum norint omnes non tam Islandis, quam ipsis Authoribus, incommodare hoc mendacium. Cum enim illud, et plurima etiam alia in historiam suam accumulant, efficiunt vna, vt alibi quoque suspecta fidei habeantur. Illudque quod ait Aristoteles lucrantur, vt cum vera dixerint, illis sine suspitione non credatur.

Sed age Lector, subsiste paulisper, mecumque grauitatem et sapientiam tantorum virorum expende: Ne tantum Islandia Elogium intactum pratereamus. Docuerunt hactenus Krantzius et Munsterus: Islandos esse Christianos. Item: Islandos ante susceptam Christi fidem lege naturali vixisse. Item: Islandos vixisse lege quadam non multum a lege Germanorum discrepante. Item: Vixisse eos in sancta simplicitate. Adesdum igitur Lector, et quas Christianismi, Legis naturalis, legis Germanorum, santa simplicitatis notas Authores illi requirant, et in Islandis monstrent ac depingant, perpende. Vna fuit supra, quod infernum siue carcerem damnatorum montis Hecla voragine et radicibus circumscribant Islandi: de quo vide Sect. i. huius: et sect. 7. prior. part. Altera nota, quod, cum Anabaptistis, proprietatum et dominiorum distinctiones tollant: de quo Sect. praced. Tertia eaque longe excellentissima hac est: illi praclari affectus naturales, amor, cura, et animus tam pius et paternus Islandorum in liberos, quod videlicit eiusdem precij sint apud illos canes et filij, aut hi etiam viltoris. Siccine nobis Munstere et Krantzi. Legem Christi, natura, Germanorum, et sanctam simplicitatem depingitis: O picturam praclaram et excellentem, quamuis non prorsus Apellaam: O Inuentum acutum et admirandum, si bene authenticum: O scientiam plusquam humanam, etsi non prorsus diuinam.

Nos vero Islandi, quamuis vltimi et gelidum conclusi ad Arcton, longe alias Christianismi notas requirimis. Nam et praceptum Dei habemus, vt quilibet proximum diligat velut seipsum. Iam nemo est, puto, qui seipsum non plus diligat, aut pluris faciat, quam canem. Quod si tantus esse debet proximi cuiuslibet fauor, tanta astimatio, tantus amor, quantus quaso erit in liberos? Quorum arctissimum amorem, praterquam quod ipsa parens natura nobis firmissime conciliauit, etiam Lex diuina curam summam in enutriendo habere iussit (Exo. 12. 24. Ephe. 6, 4.) vt scilicet sint in sancto coniugio, Ecclesia quadam seminaria, omnis pietatis et honestatis exercitia: Prout vates ille pulcherrime cecinit.

Vult Ecclesiolam quamlibet esse domum.

Item: Coniugium humana quadam est Academia vita.

Vt iam satis constet, apud Christianos longe pluris faciendos et curandos filios, quam canes: Et, si qui non aliter curent, Christianos non esse.

Sed et hic in prolem dulcissimam affectus naturalis in Ethnicis etiam satis aperte conspicitur: vt si quos hoc penitus exueris, eosdem etiam homines esse negaueris. Monstrant id matres Carthaginenses, cum tertio bello Punico adolescentes quique lectissimi obsides in Siciliam mitterentur, quos illa fletu et lamentatione miserabili ad naues comitata, et ex his quadam a filioram compleximus agre diuulsa, cum ventis pandi vela cernerent, nauesque e portu egredi, dolore stimulante, in subiectos fluctus dissiluere:

Enter page number Go  Previous Next
Page 210 of 243
Words from 109566 to 110107 of 127955