Qua Vero Res, Sereniss.

Princeps, illos ac alios complures mouit, vt patria flagrantes amore, nullum pro ea periculum, nullas molestias, imo ne mortem ipsam recusarint, ea profecto me quoque impulit, non quidem, vt quemadmodum illi, mortem sponte oppeterem, aut me mactandum vltro offerrem, sed tamen, vt id quod solum possem, in gratiam patria tentarem:

Hoc est, vt scriptorum de ea errores colligerem & rumusculos vanos refellerem: Ac ita rem profecto periculosam, & multorum forsan sinistro obnoxiam iudicio, aggrederer.

In eo proposito me etiam Cn. Pompeij exemplum confirmauit: Quem rei frumentariaa apud Romanos procuratorem, cum in summa Vrbis annona charitate, in Sicilia, Sardinia & Africa frumentum collegisset, maiorem patria, quam sui, tradunt rationem habuisse. Cum enim Romam versus properaret, & ingenti ac periculosa oborta tempestate, Naucleros trepidare, nec se ventorum aut maris savitia committere velle animaduerteret, ipse nauim primus ingressus, anchoras tolli iussit, in hac verba exclamans: Vt nauigemus vrget necessitas: vt viuamus, non vrget. Quibus vir prudentissimus innuisse videtur, patria periclitantis maiorem habendam rationem, quam priuata incolumitatis.

Hunc ego sic imitor,

(Si parua licet componere magnis, & muscam Elephanto conferre) vt collectis ac comportatis ijs, quibus ad succurrendum gentis nostra nomini ac fama, apud extraneos, ex maleuolorum quorundam inuidia iam diu laboranti vterer; paucula hac in lucem emittere, meque pelago huic quantumuis turbulento committere, lintea ventis tradere, cumque illo exclamare non dubitem: Vt scribamus, vrget necessitas: Vt vero scriptum nostrum, cuiusuis, delicato palato, vbique satisfaciat, aut omnem Momi proteruiam effugiat, non vrget. Institutum meum complures probaturos spero: successum forsan non itidem omnes probabunt. Nihiiominus tamen maiorem habendam rationem patria, multorum hactenus opprobria & contumelias sustinentis, quam siue laudis, siue vituperationis, ad me ipsum hinc forsan reditura, existimabam. Quid enim causa esse potest, cur nonnullorum odium & inuidentiam, cum hoc patria, benefaciendi seu gratificandi studio forte coniunctam recusem?

Quodsi scriptorum errores liberius notare, si quorundam calumnias durius perstringere videbor, eos tamen aquos me habiturum censores confido, qui paulo diligentius animaduertere volent, quam parum tolerabiles sint scriptorum de nostra gente errores: quot etiam & quam graues quorundam in nos calumnia, quibus nationem nostram varijs modis laccssiuere, & etiamnum lacessere non desistunt. Dandum etiam aliquid omnibus congenito soli natalis amori est; Dandum iusto, ob hanc patria illatam iniuriam, dolori. Et ego quidem, quantum fieri potuit, vbique mihi temperaui, ac a conuitijs abstinere volui: quod si quid videatur mollius dicendnm fuisse, id pradicta ratione veniam, spero, merebitur.

Cum igitur hac mihi subeunda sit alea, quod omnibus scriptum aliquod edituris in more positum animaduerto, id mihi hoc tempore solicite curandum est: Nempe vt patronum & mecanatem aliquem huic meo commentariolo quaram, sub cuius nomine & numine, tutius in vulgi manus exeat.

Eam igitur ad rem nihil poterit contingere optatius, vestra, clementissime Princeps Sereniss. Maiestate: Et enim nos ei, qui vitam & fortunas nostras in suam potestatem & tutelam accepit, ei inquam, nomen quoque gentis nostra innocenter contaminatum, cura vt sit, supplices rogamus.

Imo vero, Rex clementiss. non solum ad hanc rem, S. Maiestatis V. clemens implorare auxilium necessum habemus; Sed ad multa quoque alia, qua in nostra patria desiderantur, aut qua alioqui ad huius vtilitatem & salutem communem spectant: quaque non per me, sed per summorum nostra gentis viroram libellos supplices hoc tempore exponuntur, aut certe breui exponentur. Nihil enim dubitamus quin S. V. Maiestas, Christianissimorum maiorum exemplo, etiam nostram patriam, inter reliquas imperij sui Insulas, sua cura & protectione regia dignari velit. Nam qua nostra est ad S. Maiestatem V. confugiendi necessitas, ea est S. Maiestatis V. in nobis subleuandis, curandis & protegendis, gloria: Et ob nutritam extremi fere orbis Arctoi ecclesiam, in remotissimis M. V. imperij finibus, qua tranquillitatem & tuta singulari Dei beneficio halcyonia habet, pramium, ac reposita in coelis immarcessibilis vita aterna corona.

Caterum cum illa huius loci non sint, id quod mei est propositi subiungo: & a S. Maiestate V. ea, qua par est, amimi submissione peto, vt huic mea opella & studio in patriam collato, fauere, & patroni benigni esse loco, clementer dignetur. Quod superest, Sereniss. Princeps, Dom. clementissime, Maiestatem V. sapientia & prudentia, omniumque adeo virtutnm heroicarum indies incrementa sumentem, ad summum imperij fastigium, summas ille regnorum, omniumque adeo rerum humanaram dispensator, Deos opt. max. euehat: Euectam, omni rerum foelicissimo successu continue beet: Beatamque hoc modo, vt summum horum regnorum ornamentum, columen, praesidium, Ecclesia clypeum & munimen, quam diutissime conseruet: Ac tandem in altera vita, in solido regni coelestis gaudio, cum pracipuis ecclesia Dei nutritijs, syderis instar, illustrem fulgere faciat. Faxit etiam idem Pater clementis. vt hac vota, quanto sapius, in amplissimorum Maiestatis V. regnorum & Insularem quouis angulo, quotidie repetuntur ac ingeminantur, tanto rata magis & certiora, maneant.

Haffnia 1593. Mense Mart.

S. M. V. humiliter subiectus:

Aragrimos Ionas Islandus.

The same in English.

A briefe commentarie of Island: wherein the errors of such as haue written concerning this Island, are detected, and the slanders, and reproches of certaine strangers, which they haue vsed ouer-boldly against the people of Island are confuted.

By Arngrimus Ionas, of Island.

To the most mighty Prince and Lord, Lord Christian the 4. [Footnote: Christian IV. was the last elective king of Denmark and Norway. Frederick III. in 1665 changed the constituion to an hereditary monarchy, vested in his own family.] of Denmarke, Norway, and of the Vandals and Gothes, King elect: of Sleswic, Holste, Stormar, and Dithmarse Duke: Earle of Oldenburg, and Delmenhorst: His most gratious Lord.

That heroical attempt of Anchurus, sonne of King Midas (most gratious prince) and that pietie towards his countrey in maner peerelesse, deserueth highly to be renowmed in histories: in that freely and couragiously he offered his owne person, for the stopping vp of an huge gulfe of earth, about Celoena, a towne in Phrigia, which daily swallowed multitudes of men and whatsoeuer else came neere vnto it. For when his father Midas was aduertised by the Oracle, that the said gulfe should not be shut vp, before things most precious were cast into it; Anchurus deeming nothing to be more inualuable then life plunged himselfe aliue downe headlong into that bottomless hole; and that with so great vehemencie of mind, that neither by his fathers request nor by the allurements and teares of his most amiable wife, he suffered himselfe to be drawne backe from this his enterprise. [Footnote:

Enter page number Go  Previous Next
Page 63 of 125
Words from 64196 to 65207 of 127955