Nam Et De Suffocatis Quidem Non Comedendis Legem Habemus Inter Canones, Quorum Seruantissima Videri Voluit Antiquitas.

Deinde etiam tempora distinguemus, vt nihil minim sit grassante annona sauitia, multa a multis ad explendam famem adhiberi aut adhibita fuisse, qua alias vix canes pascant.

Vt nuperrime de Parisiensibus accepimus, Anno 1590, arctissima Henrici 4. Nauarrai obsidione pressis, et famem Saguntinam, vt P. Lindebergius loquitur, perpessis; eos non modo equinam, sed morticinam quoque carnem ex mortuorum ossibus in mortario contusis farina pugillo vno aut altero misto, confectam, in suas dapes conuertisse, et de alijs quoque populis notum est, qui simili vrgente inopia, etiam murium, felium et canum esu victi tarint. Sic etiam Islandis aliquando vsu venit (quanquam a canina, munum et felium, vt et humana carne hactenus, nobis quantum constat, abstinuerint) licet non ab hoste obsessis: Nam cum ad victum necessaria ex terra marique petant, et ab extraneis nihil commeatus, aut parum admodum aquehatur, quoties terra, marisque munera DEVS pracluserit, horrendam annona caritatem ingruere et ingruisse, et dira fame vexare incolas, necesse est. Vnde fit, vt illos qui in diem viuere soliti fuerint, nec pracedentium annorum superantes commeatus habuerint, extrema tentasse, quoties egestas vrserit, credibile. Caterum, vtrum hac res publico et perpetuo opprobrio magis apud Islandos, quam alias nationes, occasionem merito prabere debeat, candidis et bonis animis iudi candum relinquo.

Porro quod de gentis nostra proprijs et consuetis alimentis multi obijcere solent, potissimum de carne, piscibus, butyro, absque sale inueteratis, Item de lacticinijs, frumenti inopia, potu aqua, &c. et reliquis: id nos in plurimis Islandia locis (nam sunt multi quoque nostratium, qui Danorum et Germanorum more, quantum quidem castis et temperatis animis ad mediocritatem sufficere debet, licet magna condimentorum varietate, vt et ipsis Pharmacopolijs, destituimur, mensam instruere et frugaliter viuere sustineant) ita se habere haud multis refragabimur, videlicet pradicta victus genera, passim sine salis condimento vsitata esse. Et insuper addemus, hac ipsa cibaria, qua extranei quidam vel nominare horrent, ipsos tamen extraneos apud nos, non sine voluptate, manducare solitos. [Sidenote: Ratio conseruandos cibos sine sale.] Nam etsi frumenti aut farris pene nihil vulgo habeamus, nec sal, gula irritamentum, ad cibaria condienda, omnibus suppetit: docuit tamen Deus opt. max. etiam nostros homines rationem tractandi et conseruandi, qua ad vitam sustentandam spectant, vt appareat, Deum in alendis Islandis non esse ad panem vel salem alligatum. Quod vero sua omnia extranei iucundiora et salubriora clamant; negamus tamen satis causa esse, cur nostra nobis exprobrent: Nec nos DEVM gula nostra debitorem reputamus; quin potius toto pectore gratias agimus, quod sine opiparis illis delicijs et lautitijs, qua tam iucunda et salubres putantur, etiam nostra gentis hominibus, annos et atatem bonam, tum valetudinem etiam firmissimam, robur ac vires validas (qua omnia statimus boni et conuenientis alimenti, [Greek: kai tes euchrasias] esse indicia) concedere dignetur, cum ingenio etiam non prorsus tam crasso ac sterili, quam huic nostro aeri et alimentis assignare Philosophi videntur, quod re libentius, quam verbis multi fortasse nostratium comprobare poterant.

Ni nos (vt inquit ille) paupertas inuidia deprimeret.

Sed hic vulgi iudicium, vt in alijs sape, etiam eos qui sapere volunt (iam omnes bonos et cordatos excipio) nimis aperte decipit:

Enter page number Go  Previous Next
Page 226 of 243
Words from 117978 to 118490 of 127955