Infans, Ait, (Referam Enim Eusebij Verba De Hac Re, Etsi Notissima, Vt Misera Matris Affectus Appareat,) Miselle Et Infelix, Cuinam In Hoc Belli.

Famis, et seditionis tumultu, te commode reseruem?

Si Romanorum subijciamur imperio, illic seruitutis iugo pressi, vitam infoeliciter exigemus. Sed seruitutum credo fames anteuertet. Accedit factiosorum pradonum turba, his vtrisque miserijs toleratu multo asperior. Age igitur mi gnate, sis matri cibus, sis pradonibus furia, sis communi hominum vita fabula, qua res vna ad Iudaorum calamitates deesse videtur. Qua cum dixisset, natum trucidat, assatumque dimidium mox comedit, dimidium reseruat &c. Eusebius libro 3. capite 6. Iam quis est, qui non credat misserrimam hanc matrem filium hunc suum, domini alicuius, si se obtulisset, apud quem credidisset seruatum iri, aut emptoris possessioni fuisse permissuram? Nota est fames, Calagurium, Hispania vrbem, olim a Cneio Pompeio obsessam opprimens (Val. libro septimo cap. 7.) cuius ciuibus, vxores et liberi in vsum estrema dapis conuersi sunt, quos profecto; pro cibarijs et alijs dapibus haud inuiti vendidissent. Nota est quoque fames, qua Anno Domini 851. (Vincent. libro 25. cap. 36.) Germaniam attriuit, vt etiam pater filium suum deuorare voluerit. Notum etiam est, post mortem Henrici septimi Imperat fame per triennium continuata, quomodo parentes liberos, vel liberi parentes deuorarint, et pracipue quidem in Polonia et Bohemia. Et ne exempla tantum antiqua petamus, accepimus tantam annona sauitiam, Anno 1586. et 1587. in Hungaria grassatam fuisse, vt quidam alimentorum inopia adacti immanissimo Christianorum hosti proprios liberos vendiderint, et in perpetuum seruitutis iugum manciparint: quidam paruulos suos, quos vlterius tolerare non sustinebant, crudeli misericordia in Danubium proiecisse, et, suffocasse dicantur. Sed, num hac et similia exempla quempiam eo insania adigent, vt dicat hanc vel illam nationem, liberos in escam propriam mactare *consuettisse, Turcis libenter vendere, aut aquis submergere et suffocare solitam esse? Non opinor. Sic neque, quod mendici apud Islandos, extrema vrgente necessitate, cuius durissimi sunt morsus, filios suos libenter amittant, toti genti, et quidem probri loco, communiter adscribendum est a quoquam, nisi apud eundem omnis pudor, candor, humanitas, veritas exulent.

Caterum optarim ego, parcius Islandis canum curam exprobrare illos populos, quorum matrona, et pracipue nobiles, canes in maximis delicijs habent, vt eos vel in plateis, ne dicam in sacris concionibus, sinum gestent, quem morem in peregrinis quibusdam, quos Roma catulos simiarum et canum in gremio circumferre Casar conspexit, hac quastione reprehendit, dum quareret: Numquid apud ipsos mulieres liberos non parerent? Monens errare eos, qui a natura inditos sibi affectus, quibus in amorem hominum ac pracipue sobolis incitarentur, in bestias transferunt, quarum deliciarum voluptas Islandorum gentem, nunquam cepit aut habuit. Quare iam Munstere et Krantzi, alias nobis Christianitatis, (vt sic dicam) legis natura, legis item Germanorum, et sancta simplicitatis notas qusente.

The same in English.

THE SEVENTH SECTION.

They make all one reckoning of their whelpes, and of their children: except that of the poorer sort you shall easier obtaine their sonne then their shalke.

Although in the beginning of this Treatise I thought that Munster and other men of great name in those things which they haue left written concerning Islande, were not to bee charged with slander, yet whether that fauour may here be shewed by any man whatsoeuer (be he neuer so fauourable, and neuer so sincere) I doe not sufficiently conceiue.

Enter page number Go  Previous Next
Page 212 of 243
Words from 110612 to 111146 of 127955